WYDAWNICTWO NAUKOWE I EDUKACYJNE
STOWARZYSZENIA BIBLIOTEKARZY POLSKICH

Publikacja „Podstawy nauk o komunikacji społecznej i mediach” to ważny krok w kierunku zrozumienia i integracji różnych tradycji badawczych, które dotąd rozwijały się oddzielnie – odrębnie istnieją bibliologia, informatologia i nauki o mediach. To swoiste podsumowanie dotychczasowych dokonań, ale także otwarcie na nowe możliwości, które pojawiają się w ramach jednej, zintegrowanej dyscypliny naukowej. Autorzy tej publikacji pokazują, że różnorodność metodologii i podejść może być źródłem siły, a ich połączenie jest odpowiedzią na zmieniające się oczekiwania społeczne i dynamiczny rozwój technologiczny.

Książka ma na celu nie tylko przedstawienie dorobku poszczególnych subdyscyplin, ale także budowanie wspólnej tożsamości naukowej. W jej ramach Czytelnik znajdzie informacje o fundamentach historycznych i naukoznawczych, przedmiotach i celach badań, a także podstawowych pojęciach i metodach. To wszystko ma służyć tworzeniu nowej wartości badawczej i wspólnej platformy dialogu dla naukowców reprezentujących różne środowiska.

Publikacja została podzielona na trzy główne rozdziały, z których każdy skupia się na innej dziedzinie. Pierwszy wprowadza czytelnika w aktualny stan prawny i umocowanie dyscypliny nauk o komunikacji społecznej i mediach. Przedstawia jej rodowód, związki z innymi dziedzinami oraz najważniejsze czasopisma i towarzystwa naukowe.

Kolejny rozdział skupia się na charakterystyce dwóch ważnych dyscyplin: bibliologii i informatologii. W tekście znajdziemy wyjaśnienie, jak te dziedziny wpisują się w strukturę nauki i system komunikacji. Przedstawione są podstawowe terminy, przedmiot badań oraz metodologie, które je charakteryzują.

W odniesieniu do bibliologii, autorki pokazują jej powiązania z bibliografią i bibliotekoznawstwem, a także rozwój badań nad książką. To podróż przez historię i teorie, które kształtowały tę dziedzinę na przestrzeni lat. Natomiast informatologia, czyli nauka o informacji, jest ukazana z perspektywy ram metateoretycznych, zarządzania wiedzą, zachowań informacyjnych oraz barier, które mogą utrudniać dostęp do informacji. Autorki zwracają uwagę na relewancję tych zagadnień w kontekście współczesnego świata pełnego danych i informacji.

Ostatni rozdział przedstawia początki badań prasoznawczych na świecie, najważniejsze teorie oraz sylwetki ich twórców. Szczególną uwagę poświęcają dziejom polskiego prasoznawstwa, zwłaszcza działalności Ośrodka Badań Prasoznawczych RSW „Prasa-Książka-Ruch”. Autorzy analizują także historię polskiego szkolnictwa dziennikarskiego i poszukiwania tożsamości nauk o mediach po 1989 roku. To ciekawe spojrzenie na to, jak zmieniała się ta dziedzina w kontekście historycznym i społecznym, a także jak kształtowały się jej główne kierunki i wyzwania. Rozdział kończą rozważania poświęcone tradycjom, kierunkom, metodom i technikom badań medioznawczych, które pokazują, jak różnorodne i bogate są narzędzia badawcze, które możemy wykorzystywać w analizie mediów i komunikacji.

Z lektury tej książki wyłania się obraz pełen potencjału i dynamiki, które działają na styku trzech kluczowych obszarów badawczych. To środowisko naukowe, które ma ogromne możliwości inicjowania wspólnych projektów i działań integracyjnych, na przykład w ramach organizacji takich jak Polskie Towarzystwo Komunikacji Społecznej.

Publikacja inspiruje do zadawania kolejnych pytań o przyszłość tej dyscypliny w nowym, zmieniającym się kształcie. Jak będą wyglądały jej paradygmaty, pola interpretacyjne i metodologie? Jak można wykorzystać interdyscyplinarne podejścia badawcze, aby lepiej zrozumieć współczesne media i komunikację? I wreszcie, czy każda subdyscyplina będzie w stanie zachować swoją unikalną tożsamość, jednocześnie korzystając z bogactwa wspólnych narzędzi?

W obliczu gwałtownych przemian mediów i szeroko pojętej komunikacji społecznej, można mieć nadzieję, że nauka będzie potrafiła nadążyć za tymi zmianami.